Help eens een Alzheimerbrein

Nu ga ik iets doen dat me de Meester Kackadorisprijs kan bezorgen. Zou weer eens iets anders zijn dan de Pfizer Persprijs die ik net misliep, poch, poch, maar wat de hek.

Okay. Ben je mantelzorger voor iemand met de ziekte van Alzheimer? Geef hem of haar iedere dag een flinke hoeveelheid kokosolie. U zegt? Ja, kokosolie. Google maar even. Je kunt het overal kopen, voor weinig, voor veel, biologisch, kosjer, dondert niet, schaf een paar potten aan. Smelt het vet eetlepelsgewijs door de pap of de soep, bak er mee, stop het in een smoothie, whatever, zorg dat de patiënt een flink deel van zijn dagelijkse calorieën in de vorm van kokosvet krijgt. Kijk vervolgens gedurende een aantal weken wat er gebeurt.

Wacht nog even met een busje naar Noord-West Groningen te sturen. Ik kan het uitleggen.

De etiologie van Alzheimer is nog niet ontrafeld, maar vast staat dat het gaat om een energiecrisis op het niveau van de hersencellen. Veel hersenonderzoekers noemen het ook wel diabetes van de hersenen of diabetes type 3, omdat de cellen in het brein van Alzheimerpatiënten niet meer goed in staat zijn glucose op te nemen en te verstoken. Zware insulineresistentie in de hersenen, resulterend in een neurologisch slagveld. In tegenstelling tot wat een hardnekkig bakerpraatje wil, lopen hersencellen niet alleen op glucose. Ze doen het ook heel goed op lactaat (melkzuur) en vooral op ketonen. Hersenen zijn gek op ketonen. Ketonen zijn energierijke stoffen die vrijkomen als het lichaam vooral op vetzuren draait. Wanneer we een tijdje niet eten bijvoorbeeld. Of als we weinig koolhydraten eten. De mens is uitstekend aangepast aan periodes van ketose, het aanmaken en verbranden van ketonen. Dat is het enige paleoaspect aan deze post.

Wat gebeurt er als je de hersencellen van iemand met Alzheimer – die dus moeite hebben glucose te gebruiken – ketonen voorzet? Die hersencellen, smachtend naar een beetje energie, op het randje van de hongerdood, slaken een zucht van verlichting en leven op. Er is geen insuline nodig om ketonen te verbranden. Wat gebeurt er met de Alzheimerpatiënt? Wij zijn ons brein, aldus professor Swaab, dus die leeft ook op. En vaak niet zo’n beetje ook. Kokosolie bestaat voornamelijk uit Medium Chain Fatty Acids. Die worden door de lever meteen omgezet in ketonen.

Je hoeft mij niet op mijn woord te geloven. In het filmpje hieronder vertelt neonatologe Dr Mary Newport hoe haar echtgenoot op relatief jonge leeftijd Alzheimer kreeg, snel slechter werd en hoe zij het ziekteproces na uitgebreide literatuurstudie omkeerde door hem dagelijks kokosolie te geven. Ze schreef er een boek over. Natuurlijk kreeg ze daarna stapels bedankbrieven van mensen die soortgelijke effecten zagen en hun demente geliefde weer deels of bijna helemaal terugkregen. Allemaal anekdotes. Niet interessant. Hoe vond Dr Newport trouwens die informatie? Heel eenvoudig. Hersenonderzoekers weten natuurlijk al lang dat de insulineresistente hersencellen van Alzheimerpatiënten heel blij zijn met extra ketonen. Dat staat gewoon in de literatuur. In het filmpje komt ook biochemicus Kieran Clarke van Oxford University aan het woord. Zij heeft een keton-ester ontwikkeld dat tien keer zo effectief is als kokosvet. Maar zegt ze, het is duur om te maken. En het is niet te patenteren, dus geen farmaceutisch bedrijf wil het hebben.

Dus laten we mensen met Alzheimer gewoon lekker verrekken, toch?

Zou zoiets niet tot Kamervragen moeten leiden? Ha, ha, ha, get real. Het komt niet eens in de krant.