Hoe een huisarts 40.000 pond per jaar bespaart

Toen ik nog actief was op het voor niet gepensioneerden helaas te verslavende en tijdvretende online platform Twitter, wisselde ik ook geregeld informatie uit met de Britse huisarts David Unwin. Een aardige, optimistische gast die open staat voor nieuwe informatie en die bereid is van de protocollen af te wijken als die zo aantoonbaar de achterdeur uit blijken te zijn dat zelfs een gorilla het ziet. Ik was dan ook aangenaam verrast toen Alex dit recente filmpje opduikelde, waarin Unwin wordt geïnterviewd door de niet te stuiten ingenieur/onderzoeker/journalist Ivor Cummins. Hij blijkt samen met zijn vrouw, die klinisch psycholoog is, een gezondheidscentrum te runnen waarbinnen Paleo/Low Carb min of meer de hoeksteen is in de behandeling van de zo waanzinnig prevalente metabole aandoeningen.

Die aanpak werpt veel vruchten af. Unwin doet een paar interessante dingen uit de doeken. In tegenstelling tot wat vaak wordt aangenomen, blijken patiënten over het algemeen open te staan voor een leefstijlverandering op basis van logische biologische argumenten. Unwin kwam zelf met Paleo/Low Carb in contact door een patiënte die stiekem, op eigen houtje Paleo was gegaan en haar diabetes en hoge bloeddruk omkeerde. Het probleem is volgens Unwin niet de onwil of desinteresse van de patiënt, het probleem is het gebrek aan keuze. Als een (huis)arts een patiënt geen andere optie biedt dan ‘medicatie, bewegen en de Schijf van Vijf’, dan mag je bij progressie van de ziekte niet roepen dat patiënt geen belangstelling heeft voor een leefstijlverandering. Leg intelligente patiënten het paleo perspectief uit en ze kiezen negen van de tien keer eieren voor hun geld.

Dat heeft binnen de praktijk van Unwin en zijn vrouw geleid tot een besparing op jaarbasis van 40.000 pond op uitgeschreven medicatie en de beste glucoregulatie in de regio waartoe de praktijk behoort. Cynisch genoeg doet de praktijk het hierdoor zakelijk gezien (veel) slechter dan praktijken die hun patiëntenpopulatie ziek, slikkend en spuitend houden. Een deel van het geld dat de verzekering uitkeert voor medicatie vloeit immers in de kas van de praktijk. Unwin maakt zich bovendien weinig populair bij bijvoorbeeld interventiecardiologen, die van hem bitter weinig klanten doorverwezen krijgen. Er valt geen moer te stenten en te bypassen in zo’n gezonde populatie en zeg nou zelf, als het uitvoeren van zo’n trucje je wekelijks een leuke middenklasser oplevert, dan vind je dat niet leuk. In Nederland werkt het ongeveer hetzelfde en dit verklaart waarom de evolutionaire benadering van ziekte en gezondheid in de geneeskunde nooit Best Practice zal worden.

Ter illustratie van de harde realiteit een (ongewoon leesbare) passage uit het megalomane project dat langzaam vordert 🙂 . Hij komt uit een hoofdstuk over één van de heel weinige mensen die ik op hun eigen uitdrukkelijke verzoek van nabij heb gecoacht.

Henrik werd ook verlost van zijn migraine, zijn oorsuizen, zijn nocturie (’s nachts om de haverklap uit bed moeten om te plassen), zijn peesproblemen en zijn impotentie. De paniek waar alles mee was begonnen, was een vage herinnering. Paradoxaal genoeg zijn het dit soort anekdotes, n=1nen die een compleet spectrum van ogenschijnlijk ongerelateerde kwalen zien verdwijnen, die bij veel artsen en wetenschappers de alarmbellen doen afgaan. Dat kan niet waar zijn. Dat moet wel bogus zijn, want de belofte dat iets tegen alles helpt is het kenmerk van de traditionele kwakzalver. Wat deze mensen over het hoofd zien is dat de veranderingen die optreden logisch zijn, exact wat je moet verwachten als je naar de biologie kijkt. Zoals we in vorige hoofdstukken hebben gezien zijn de aandoeningen en symptomen die Henrik plaagden downstream fenomenen van een inmiddels epidemische metabole ontsporing, mogelijk in combinatie met een onfortuinlijke reactie op gluten en andere eiwitten waar mensen niet goed raad mee weten. Het zou dus vreemd zijn als correctie van de vanuit evolutionair perspectief abnormale omstandigheden die deze metabole ontsporing uitlokken niet tot regressie of tenminste verbetering van genoemde aandoeningen en symptomen zou leiden. Helaas reageren veel artsen en andere zorgprofessionals wanneer ze met dit soort verbeteringen worden geconfronteerd vaak eerder defensief of zelfs vijandig dan blij verrast en nieuwsgierig. Henriks huisarts, die hem aanvankelijk nota bene had gesommeerd om meer te gaan bewegen en gezonder te gaan eten, sloeg de ontwikkeling met stijgende tegenzin gade. Hoewel Henrik hem van meet af aan vertelde wat hij van plan was, toonde de arts steeds minder belangstelling. Henriks menu was niet zijn idee van gezond eten. Toen Henrik over de hele linie gezond werd, kon er van de kant van zijn huisarts niet meer af dan een schouderophalend ‘Bijzonder, maar ik kan hier niets mee’. Zijn diabetesverpleegkundige en diëtiste waren not amused. Henrik wilde hen betrekken bij zijn zoektocht, had zelfs graag extra betaald voor hun diensten, maar stuitte op zoveel weerstand dat hij geen andere oplossing zag dan het duo al in een vroeg stadium eenvoudigweg te dumpen. Zijn laatste poging tot dialoog ontaardde in een tirade met veel rondvliegend speeksel en de waarschuwing dat het met dat belachelijke dieet nog slechts een kwestie van tijd zou zijn voor hij op de hartbewaking zou liggen. Als hij het geluk had het ziekenhuis levend te halen, werd hem nog toegebeten.

Wordt ooit in druk vervolgd, ha, ha, ha.

En hier nog een interessante lezing waarin David Unwin en zijn vrouw Jen (klinisch psycholoog) uitleggen hoe ze in hun praktijk te werk gaan.

 

Advertentie