Berustte William Coley’s kankertherapie op ketose?

Dr William Bradley Coley in 1892. Genazen zijn kankerpatiënten als gevolg van ketose?

Okay. Zes deadlines voor maandag en dus eigenlijk helemaal geen tijd om te bloggen. Maar de inzichten rollen over elkaar heen, dus hier even een snel kladje. Vergeef me de telegramstijl en eventuele fouten. Ik ga het niet nalezen.

Ik wilde vanochtend zonder iPod gaan lopen om deel 4 van Dr Georgia Edes geweldige samenvatting van Dr Seyfrieds boek Cancer as a Metabolic Disease te laten bezinken (en ook omdat ik George Kerkhoven lees ;-)). Maar ik checkte toch maar even of er afgelopen nacht interessante podcasts bij waren gekomen. Alsof de duvel er mee speelt. Jimmy Moore interviewt Elaine Cantin. Deze vrouw genas zichzelf van een agressieve, inoperabele borstkanker met een strikt ketogeen dieet, zonder chemo of bestraling. Ze runt een facebookpage (zoek even uit ajb, Mariet, o, hier is ‘ie) en heeft inmiddels een clubje n=1en van Mensen Die Al Dood Hadden Moeten Zijn. Goed, dat kennen we nu inmiddels wel, hoe spectaculair het ook is. Wat mij trof als een emmer water (ik ben gek op water) was een opmerking van haar over William Coley.

Fy fan (Zweeds voor vervloek de duivel, een krachtterm, ook vaak geuit bij grote verbazing of plotseling inzicht).

William Bradley Coley was een Amerikaanse chirurg die actief was eind negentiende, begin twintigste eeuw. Ik kwam hem in de jaren ’90 al tegen omdat ik geïnteresseerd ben in het fenomeen spontane remissie. Het viel Coley op dat mensen met kanker in het eindstadium heel soms plotseling genazen als ze een hevige, levensbedreigende bacteriële infectie kregen en die als door een wonder overleefden. Zijn theorie was dat het immuunsysteem van deze patiënten in een soort laatste krachtsinspanning om de bacterie te overmeesteren tegelijk ook de kanker opruimde.

Coley ontwikkelde een therapie op basis van de toxinen die een gevaarlijke streptokokkenstam produceert. Opgegeven kankerpatiënten die akkoord gingen, kregen deze endo- en exotoxinenmix ingespoten. En inderdaad, als ze die vergiftiging – waar ze doodziek van werden – overleefden, verdween de kanker soms. De therapie is pure Russische roulette, dus hij werd verboden. Ik meen dat Coley zelfs nog een poosje achter de tralies verdween, omdat hij volhardde vanuit het idee ‘er is bij terminale patiënten niets te verliezen en alles te winnen’.

Dat idee van een plotseling hyperactief wordend en zegevierend immuunsysteem wrikte altijd bij mij. Coley spoot immers toxinen in, geen micro-organismen. Bovendien zijn macrofagen zoals we weten de bad guys wat betreft metastase. Welnu. In het interview met Jimmy geeft mevrouw Elaine Cantin tussen neus en lippen door een veel plausibeler verklaring. Zo’n afschuwelijke bacteriële vergiftiging produceert in korte tijd een toestand van diepe ketose! Het effect van de ‘Coley toxins’ zat hem waarschijnlijk in de plotselinge ketose.

Zo, dat moest er effe uit. Rest mij nog te melden dat Dr Georgia Ede (thanks doc!) zo scherp was om even te kijken naar het voer dat Seyfried et al gebruikten bij hun dierproeven. O jee. Allemaal Crapinabag! Gezien de ingrediëntenlijst is het een wonder dat de ketogene interventie überhaupt positieve resultaten liet zien. De vraag rijst dan ook of bij een ketogene interventie met een kwalitatief hoogstaande voeding zo’n diepe ketose nodig is als Seyfried meent.

En nu aan het werk ;-)!

Naschrift:

Nog een interessante arts/onderzoeker in dit verband, met een schat aan praktische, direct toepasbare informatie: Dr Dominique d’Agostino, University of South Florida.