Minipost over ketose

Onze directe voorouders leefden 150.000 tot 70.000 jaar geleden rond Pinnacle Point en Mosselbaai volledig met de getijden. Hun voeding bevatte extreem veel breinspecifieke nutriënten. Periodieke ketose was vermoedelijk de norm.

In de draad onder de post over het eventuele schisma tussen Paleo en LCHF (Willem en Guido) gaat het tamelijk heet toe met betrekking tot ketose. Hier, heel kort voor de verandering, mijn voorlopige visie.

Ik vermoed dat jager/verzamelaars in de habitat die ‘ons’ (jongste serie, Homo sapiens sapiens) heeft voortgebracht in en uit ketose fladderden, afhankelijk van vangst, pluk, beschikbaarheid eetbare wortelstelsels en fysieke inspanning. Curtis Marean heeft hard gemaakt dat we rond Pinnacle Point met de getijden leefden – die we zelfs al met behulp van de maanstand konden voorspellen – en dat ook de voedselinname waarschijnlijk getijde gerelateerd was. Gezien de naar moderne maatstaven beperkte hoeveelheid koolhydraten (en afwezigheid van compacte acellulaire koolhydraten) die de voeding moet hebben bevat, was milde ketose vermoedelijk eerder norm dan uitzondering. Daar komt bij dat mensen vergeleken met veel andere zoogdieren een grote ketogene capaciteit hebben. Zoals ik al vaker heb aangehaald, kinderen verkeren vanaf het derde trimester in utero tot ver in de peuterjaren in een permanente milde ketose en zelfs de obligate patat met appelmoes kickt ze er niet uit. De encefalisatie-explosie die dan als het goed is plaatsvindt, vereist een gestadige toevoer van dit zeer breinspecifieke energiesubstraat.

Of permanente ketose in de volwassenheid ideaal is kan simpelweg nog niet met zekerheid worden gezegd, maar ik denk dat veel pleit voor periodieke ketose. Charles Mobbs en zijn groep komen met steeds overtuigender aanwijzingen dat een teveel aan glycolyse (koolhydraatverbranding) ten opzichte van beta-oxidatie (‘vetverbranding’) aan de basis ligt van vroegtijdige veroudering en alle degeneratieve ziekten. Ik vraag me zelfs af of ketose wel een hormetische factor genoemd kan worden, aangezien de mitochondriën met die cyclus veel minder Reactive Oxygen Species (‘vrije radicalen’) genereren dan met de cyclus die wordt gebruikt voor glycolyse. Ik ben dus eerder geneigd om glycolyse dat hormetische potentieel toe te kennen. Doe het met een zekere regelmaat, maar zorg dat je er niet in blijft hangen, want dan gaat alles rap naar de kloten. Of zoals mijn vader zei en zegt, naar zijn ratsmodee.

Metabole flexibiliteit – makkelijk kunnen switchen tussen voornamelijk glycolyse en voornamelijk beta-oxidatie – zou best eens ‘ideaal’ kunnen zijn. Met het Bierviltje en HIIT (in mijn boek presenteer ik mijn eigen variant Paleolethics 🙂 ) kom je wat dat betreft een heel eind.

De inschrijvingen voor AHS NL lopen als een trein! Wat een enthousiasme. Dank jullie wel en tot in september!