Het eureka moment van een dierenarts

Ergens vorige lente of zomer luisterde ik fietsend naar het zwembad naar een interview met een Amerikaanse dierenarts die een soort Archimedes-ervaring had gehad. Na een dag waarop hij nog meer honden en katten met diabetes en diabetescomplicaties had gezien dan gebruikelijk schonk hij zich een whiskey in, vleide zich in bad en dacht bij zich zelf:

‘Whaaaaaiiiii?’

Waarom zie ik tegenwoordig zo veel meer suikerzieke honden en katten dan toen ik net van de universiteit kwam, vroeg hij zich af. Is het besmettelijk? Gaan die beesten te weinig naar de sportschool? Nu wilde het toeval dat hij de avond tevoren op National Geographic Channel naar een natuurfilm had gekeken. En daarbij was hem iets merkwaardigs opgevallen. Zowel de grote katten als wolven blijken in hun natuurlijke milieu vrijwel uitsluitend prooidieren te eten. Ze eten in het wild alleen maar vlees.

Verrek zeg.

Dus die dokter stapte abrupt uit bad, slipperdeslapperde naar zijn praktijkruimte en opende de kast met diervoeders die hij zijn cliënten met een leuke marge verkocht. Hij nam er een blik uit, griste ergens een leesbril vandaan en las: ‘Met onmisbare volle granen. Verschaft uw huisdier alles wat het nodig heeft. Ontwikkeld door Professor J. C. H. Jujube.’

Hmmm. De vet slipperdeslapperde terug naar zijn badkuip, nipte van zijn Jamesson, speelde wat met het favoriete pielstukje eelt aan zijn grote teen, rook even stiekem aan zijn vingers (de smeerlap) en toen Gebeurde Het. Eureka! Als een verblindende bliksemschicht trof hem een overweldigend geniale gedachte. Stel nou dat de gedomesticeerde familieleden van die wolven en grote katten… stel nou eens… dat onze honden en katten, ehhh… dat die ook nog steeds volbloed carnivoren zijn. Jeese! Het is nauwelijks voor te stellen (hijg), ze leven inmiddels al honderden, soms wel duizenden jaren in de beschaafde wereld, maar de wetenschap zit vol verrassingen. Als dat zo zou zijn, dacht de door het inzicht bijna duizelig wordende dierenarts, dan zouden die volle granen in het diervoer dat ik namens ‘mijn’ fabrikant aan de baasjes mee geef misschien wel eens de verklaring kunnen zijn voor die bizarre toename van diabetes onder mijn patiëntjes. Dan zou ik zelf meehelpen om ze ziek te maken!

Enfin, de dokter bekwam van zijn bijna orgastische outside the box thinking experience en begon te experimenteren. Zijn eigen kat was te zwaar, zijn hond had diabetes en een verminderde nierfunctie. Hij kocht bij zijn slager zowel spier- als allerlei orgaanvlees en zette zijn huisdieren uitsluitend nog ‘wild’ voedsel voor. OELVKTM (Om een lang verhaal kort te maken): de kat werd lenig, slank en actief, de hond genas. Volledig. Binnen een maand. De dierenarts raadde vervolgens al zijn cliënten aan het fabrieksvoer te mijden als de pest en hun lieverdjes alleen nog soorteigen voedsel te geven. Het aantal interventies en uitgeschreven geneesmiddelen kelderde, maar daarvoor in de plaats stroomden van heinde en verre nieuwe patiënten toe. In één moeite door genas onze dappere dierenarts overigens ook diverse cliënten door hen voorzichtig op de parallel te wijzen. Op de mogelijkheid dat ook mensen een soorteigen voeding hebben. Hij fluisterde: “Paleo”.

Duh. Dacht ik al fietsend. Kennelijk leren dierenartsen niet wat dieren in het wild eten. Of ze vinden het idee dat wat dieren in het wild eten consequenties heeft voor wat hun gedomesticeerde neven en nichten het beste kunnen eten bizar, net als de meeste mensendokters. Toevallig was ik een paar dagen later bij mijn ouders. Hun kat heeft diabetes. Vermoedelijk als gevolg van een behandeling met hydrocortison tegen een hardnekkige luchtweginfectie (!), maar toch, diabetes. Ik vertelde mijn ouders Het Idee. Zij vonden het logisch klinken, maar wilden het wel eerst even met hun dierenarts bespreken. En, je raadt het waarschijnlijk, zij vond het Een Heel Slecht Idee. Een kat hoort blikvoer met volle granen en brokjes op basis van maïs te eten. Kom nou even!

Ik keek een tijdje in supermarkten wat er in diervoer zit en ontdekte dat het ‘lastig’ is om goed kant en klaar diervoer te kopen. Het is allemaal even ‘aanbevolen’ en ‘gezond’, maar er zitten veel koolhydraten in dat spul en veel granen. Lange tijd wilde ik een post over dit onderwerp maken. Zojuist besloot ik dat eindelijk maar eens te doen. In Dagens Nyheter, zeg maar de Zweedse NRC, staat vandaag namelijk het bericht dat de prevalentie van diabetes onder Zweedse huisdieren de afgelopen tien jaar is verdubbeld. Dat blijkt uit cijfers van verzekeraar Agria Djurförsäkring. Iedereen zit met de handen in het haar. Natuurlijk komt er een deskundoloog aan het woord, een dierenarts. Zij moet misschien wat vaker in bad met een mooie whiskey.

Haar verklaring luidt: “Onze huisdieren eten te veel en bewegen te weinig. Er is ook speciaal dieetvoer in de handel. Dat helpt.”

‘Wij’ hebben een dierenarts in de gelederen. Wat vindt zij?